Συντάκτης: Φωτεινή Τσαλίκογλου
Μέσα στην κρίση η πανουργία της επιβίωσης διατηρεί και ανανεώνει τις δυνάμεις της. Επινοεί τρόπους να συνομιλεί με τον χαμό και να τον οικειοποιείται προς όφελός της. Παράδειγμα η χρήση που γίνεται στο θέαμα των αστέγων.
Ο νέος άστεγος, που δεν είναι πλέον ούτε χρήστης ηρωίνης ούτε αλκοολικός, δεν έχει δηλαδή τα γνωρίσματα του παραδοσιακού αστέγου, έχει κερδίσει μια αξιοζήλευτη θέση στην καρδιά μας, στη μικρή οθόνη, σε όλα τα μίντια.
Ενα παράξενο φάρμακο η θέα του αστέγου. Ιδού μερικές από τις ιαματικές λειτουργίες του:
ΗΣΥΧΑΖΕΙ: Αυτός δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι εγώ εκείνος που λέει «λαχείο είναι να έχεις ένα κρεβάτι να ξαπλώσεις». Δεν είμαι εγώ εκείνος που έχει ένα χαρτόκουτο για σπίτι και μια κουβέρτα για περιουσία. Τα δύο παιδιά στον κάδο που ερίζουν για ένα σάπιο πορτοκάλι δεν είναι τα δικά μου παιδιά. Αντέχω. Δεν βρίσκομαι μέσα στην κατολίσθηση. Και μάλιστα με έναν μαγικό τρόπο πείθομαι ότι όσο ο άστεγος είναι στον δρόμο τόσο εγώ παραμένω σπίτι μου.
ΕΞΙΛΕΩΝΕΙ: Να λοιπόν που είμαι ευαίσθητος. Εχω μια στεναχώρια έτσι καθώς τους βλέπω και τους ακούω. Ακόμα και ο εξαθλιωμένος αλλοδαπός που παγώνει στο παγκάκι με θλίβει. Συγκινούμαι. Δεν είμαι κτήνος. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε; Ανθρωπος!».
ΞΟΡΚΙΖΕΙ: Εξω-από-το-σπίτι μου κατοικεί «το έσχατο της μοίρας μου».
ΕΘΙΖΕΙ: Ξανά και ξανά η ίδια εικόνα της αλλότριας εξαθλίωσης. Ενα οικείο και γνώριμο πράγμα που σου λείπει και το αναζητάς όταν δεν το συναντάς στην τηλεόραση. Εθίζεσαι. Δεν αποτελεί πλέον σκάνδαλο η ύπαρξή του. Η κοινοτοπία του κακού κέρδισε. Και ο κίνδυνος της αστεγοποίησης της δικής σου ζωής μπήκε για την ώρα στο ψυγείο της εφήμερης Ιστορίας μας.
Η κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι συγγραφέας, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο.
http://www.tovima.gr
Ο νέος άστεγος, που δεν είναι πλέον ούτε χρήστης ηρωίνης ούτε αλκοολικός, δεν έχει δηλαδή τα γνωρίσματα του παραδοσιακού αστέγου, έχει κερδίσει μια αξιοζήλευτη θέση στην καρδιά μας, στη μικρή οθόνη, σε όλα τα μίντια.
Ενα παράξενο φάρμακο η θέα του αστέγου. Ιδού μερικές από τις ιαματικές λειτουργίες του:
ΗΣΥΧΑΖΕΙ: Αυτός δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι εγώ εκείνος που λέει «λαχείο είναι να έχεις ένα κρεβάτι να ξαπλώσεις». Δεν είμαι εγώ εκείνος που έχει ένα χαρτόκουτο για σπίτι και μια κουβέρτα για περιουσία. Τα δύο παιδιά στον κάδο που ερίζουν για ένα σάπιο πορτοκάλι δεν είναι τα δικά μου παιδιά. Αντέχω. Δεν βρίσκομαι μέσα στην κατολίσθηση. Και μάλιστα με έναν μαγικό τρόπο πείθομαι ότι όσο ο άστεγος είναι στον δρόμο τόσο εγώ παραμένω σπίτι μου.
ΕΞΙΛΕΩΝΕΙ: Να λοιπόν που είμαι ευαίσθητος. Εχω μια στεναχώρια έτσι καθώς τους βλέπω και τους ακούω. Ακόμα και ο εξαθλιωμένος αλλοδαπός που παγώνει στο παγκάκι με θλίβει. Συγκινούμαι. Δεν είμαι κτήνος. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε; Ανθρωπος!».
ΞΟΡΚΙΖΕΙ: Εξω-από-το-σπίτι μου κατοικεί «το έσχατο της μοίρας μου».
ΕΘΙΖΕΙ: Ξανά και ξανά η ίδια εικόνα της αλλότριας εξαθλίωσης. Ενα οικείο και γνώριμο πράγμα που σου λείπει και το αναζητάς όταν δεν το συναντάς στην τηλεόραση. Εθίζεσαι. Δεν αποτελεί πλέον σκάνδαλο η ύπαρξή του. Η κοινοτοπία του κακού κέρδισε. Και ο κίνδυνος της αστεγοποίησης της δικής σου ζωής μπήκε για την ώρα στο ψυγείο της εφήμερης Ιστορίας μας.
Η κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι συγγραφέας, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο.
http://www.tovima.gr
