του Θανάση Κάλφα
Συναισθήματα όπως αδικία, θυμός, αγανάκτηση, θλίψη, απελπισία, ανασφάλεια, φόβος, οργή και πολλά ακόμα, είναι αυτά που τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα, πνίγουν στην κυριολεξία σχεδόν, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Είναι τα συναισθήματα αυτά που μας κάνουν όλους να θέλουμε να αντιδράσουμε και να αντισταθούμε απέναντι στους υπαίτιους της σημερινής μας κατάστασης, απέναντι στους θύτες μας. Μορφές δράσης και αντίστασης υπάρχουν πολλές. Υπάρχουν ήπιες, υπάρχουν και ακραίες. Δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος, αρκεί να είναι αποτελεσματικές. Ακόμα και αν τα αποτελέσματα δεν είναι άμεσα. Σε κάθε περίπτωση όμως το μήνυμα θα σταλεί και οι αποδέκτες θα το πάρουν. Οσον αφορά δε, στη μορφή που θα επιλέξει ο καθείς, είναι απόφαση καθαρά προσωπική και έχει να κάνει με τον χαρακτήρα και τη στάση ζωής του. Θα αναφερθώ όμως σε μία που σίγουρα μπορούμε, αλλά και επιβάλλεται να κάνουμε όλοι μας. Τα Ελληνικά προϊόντα, μας έχουν ανάγκη, όπως και εμείς αυτά. Οι Ελληνικές επιχειρήσεις, μας έχουν ανάγκη, όπως ανάγκη τις έχουμε και εμείς. Πρέπει να στηρίξουμε τον Ελληνα παραγωγό και επαγγελματία, για να μπορέσουμε να στηριχτούμε και εμείς. Τα οφέλη από μία τέτοια στάση προτίμησης και στήριξης των Ελληνικών προϊόντων και επιχειρήσεων, είναι αμφίδρομα και πολλαπλά. Τα χρήματά μας (όσα τουλάχιστον έχουν μείνει στην Ελλάδα), πρέπει να παραμείνουν εδώ. Πρέπει τα χρήματα αυτά να στηρίξουν Ελληνικές οικογένειες και όχι να προστίθενται στα υπερκέρδη των ξένων αλυσίδων, οι οποίες όχι μόνο έγιναν αιτία να βάλουν λουκέτο χιλιάδες μικρές και μεσαίες Ελληνικές επιχειρήσεις και να χάσουν τη δουλειά τους ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι, αλλά παράλληλα στερούσαν και στερούν κεφάλαια από την Ελληνική αγορά που τόσο πολύ τα έχει ανάγκη, αυξάνοντας έτσι ακόμα περισσότερο, τα λουκέτα και την ανεργία. Και βέβαια δεν θα γινόταν λόγος αν αυτά όλα τα τεράστια ποσά που κερδίζουν τόσα χρόνια από τον Ελληνικό λαό, τα επένδυαν στην Ελλάδα. Δεν είναι όμως κρίμα (τραγικό θα έλεγα), τα χρήματά μας να ενισχύουν τις οικονομίες των χωρών αυτών που θέλουν σήμερα να ξεσκίσουν τις σάρκες μας; Δεν είναι τραγικό να πληρώνουμε αυτούς που μας κλέβουν, μας ξεφτιλίζουν και μας εξαθλιώνουν; Ακόμα και αν έχουν κάποια προϊόντα φθηνότερα, αφενός η διαφορά αυτή συνήθως είναι μικρή, αφετέρου νομίζω ότι αξίζει η όποια μικρή διαφορά να πηγαίνει σε Ελληνικά χέρια. Από την άλλη πάλι, πρέπει να αντιληφθούμε, ότι το ευνοϊκότατο χρηματοδοτικό και φορολογικό περιβάλλον που απολαμβάνουν και που απλόχερα τους παρέχει το Ελληνικό κράτος με χρήματα του Ελληνικού λαού, κάνει αυτές τις επιχειρήσεις μη ανταγωνίσιμες από τις αντίστοιχες τοπικές, με ότι αυτό συνεπάγεται, όπως λουκέτα, ανεργία και άλλα δεινά. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι και αυτές ακόμα τις όποιες μικροδιαφορές στις τιμές, τις πληρώνουμε στο υπέρ πολλαπλάσιο μέσω άλλων τρόπων (που εφευρίσκουν κάθε τόσο οι επιτήδειοι εθνοπατέρες μας) αφαίμαξης των χρημάτων μας, ώστε να χρηματοδοτούνται αυτές οι αλυσίδες. Δηλαδή τους επιβραβεύουμε που μας καταστρέφουν. Κωμικοτραγικό θα μπορούσα να πω, αλλά δυστυχώς, είναι μόνο τραγικό. Αυτό πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή και η στιγμή αυτή είναι ΤΩΡΑ αν όχι χθες.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να βγούμε με τα όπλα (όχι ακόμα τουλάχιστον) για να αντιδράσουμε, να διαμαρτυρηθούμε και να αντισταθούμε. Ακόμα και με τρόπους σαν αυτόν που ανέφερα, και τους πονάμε (έστω και ήπια), αλλά και το μήνυμα παίρνουν ότι ‘’σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει’’.
Κλείνω, ελπίζοντας να μην είναι τα λόγια μου αυτά που θα μας πείσουν, γιατί θέλω να πιστεύω ότι είμαστε ήδη όλοι πεπεισμένοι και ξέρουμε πιά, το τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι.
Συναισθήματα όπως αδικία, θυμός, αγανάκτηση, θλίψη, απελπισία, ανασφάλεια, φόβος, οργή και πολλά ακόμα, είναι αυτά που τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα, πνίγουν στην κυριολεξία σχεδόν, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Είναι τα συναισθήματα αυτά που μας κάνουν όλους να θέλουμε να αντιδράσουμε και να αντισταθούμε απέναντι στους υπαίτιους της σημερινής μας κατάστασης, απέναντι στους θύτες μας. Μορφές δράσης και αντίστασης υπάρχουν πολλές. Υπάρχουν ήπιες, υπάρχουν και ακραίες. Δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος, αρκεί να είναι αποτελεσματικές. Ακόμα και αν τα αποτελέσματα δεν είναι άμεσα. Σε κάθε περίπτωση όμως το μήνυμα θα σταλεί και οι αποδέκτες θα το πάρουν. Οσον αφορά δε, στη μορφή που θα επιλέξει ο καθείς, είναι απόφαση καθαρά προσωπική και έχει να κάνει με τον χαρακτήρα και τη στάση ζωής του. Θα αναφερθώ όμως σε μία που σίγουρα μπορούμε, αλλά και επιβάλλεται να κάνουμε όλοι μας. Τα Ελληνικά προϊόντα, μας έχουν ανάγκη, όπως και εμείς αυτά. Οι Ελληνικές επιχειρήσεις, μας έχουν ανάγκη, όπως ανάγκη τις έχουμε και εμείς. Πρέπει να στηρίξουμε τον Ελληνα παραγωγό και επαγγελματία, για να μπορέσουμε να στηριχτούμε και εμείς. Τα οφέλη από μία τέτοια στάση προτίμησης και στήριξης των Ελληνικών προϊόντων και επιχειρήσεων, είναι αμφίδρομα και πολλαπλά. Τα χρήματά μας (όσα τουλάχιστον έχουν μείνει στην Ελλάδα), πρέπει να παραμείνουν εδώ. Πρέπει τα χρήματα αυτά να στηρίξουν Ελληνικές οικογένειες και όχι να προστίθενται στα υπερκέρδη των ξένων αλυσίδων, οι οποίες όχι μόνο έγιναν αιτία να βάλουν λουκέτο χιλιάδες μικρές και μεσαίες Ελληνικές επιχειρήσεις και να χάσουν τη δουλειά τους ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι, αλλά παράλληλα στερούσαν και στερούν κεφάλαια από την Ελληνική αγορά που τόσο πολύ τα έχει ανάγκη, αυξάνοντας έτσι ακόμα περισσότερο, τα λουκέτα και την ανεργία. Και βέβαια δεν θα γινόταν λόγος αν αυτά όλα τα τεράστια ποσά που κερδίζουν τόσα χρόνια από τον Ελληνικό λαό, τα επένδυαν στην Ελλάδα. Δεν είναι όμως κρίμα (τραγικό θα έλεγα), τα χρήματά μας να ενισχύουν τις οικονομίες των χωρών αυτών που θέλουν σήμερα να ξεσκίσουν τις σάρκες μας; Δεν είναι τραγικό να πληρώνουμε αυτούς που μας κλέβουν, μας ξεφτιλίζουν και μας εξαθλιώνουν; Ακόμα και αν έχουν κάποια προϊόντα φθηνότερα, αφενός η διαφορά αυτή συνήθως είναι μικρή, αφετέρου νομίζω ότι αξίζει η όποια μικρή διαφορά να πηγαίνει σε Ελληνικά χέρια. Από την άλλη πάλι, πρέπει να αντιληφθούμε, ότι το ευνοϊκότατο χρηματοδοτικό και φορολογικό περιβάλλον που απολαμβάνουν και που απλόχερα τους παρέχει το Ελληνικό κράτος με χρήματα του Ελληνικού λαού, κάνει αυτές τις επιχειρήσεις μη ανταγωνίσιμες από τις αντίστοιχες τοπικές, με ότι αυτό συνεπάγεται, όπως λουκέτα, ανεργία και άλλα δεινά. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι και αυτές ακόμα τις όποιες μικροδιαφορές στις τιμές, τις πληρώνουμε στο υπέρ πολλαπλάσιο μέσω άλλων τρόπων (που εφευρίσκουν κάθε τόσο οι επιτήδειοι εθνοπατέρες μας) αφαίμαξης των χρημάτων μας, ώστε να χρηματοδοτούνται αυτές οι αλυσίδες. Δηλαδή τους επιβραβεύουμε που μας καταστρέφουν. Κωμικοτραγικό θα μπορούσα να πω, αλλά δυστυχώς, είναι μόνο τραγικό. Αυτό πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή και η στιγμή αυτή είναι ΤΩΡΑ αν όχι χθες.Δεν χρειάζεται λοιπόν να βγούμε με τα όπλα (όχι ακόμα τουλάχιστον) για να αντιδράσουμε, να διαμαρτυρηθούμε και να αντισταθούμε. Ακόμα και με τρόπους σαν αυτόν που ανέφερα, και τους πονάμε (έστω και ήπια), αλλά και το μήνυμα παίρνουν ότι ‘’σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει’’.
Κλείνω, ελπίζοντας να μην είναι τα λόγια μου αυτά που θα μας πείσουν, γιατί θέλω να πιστεύω ότι είμαστε ήδη όλοι πεπεισμένοι και ξέρουμε πιά, το τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι.
