του Όθωνα Ιακωβίδη Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη, έριξε “νόκ-άουτ” το δικέφαλο τέρας της Σκύλλας & Χάρυβδης (του δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) το οποίο ψυχορραγεί, κάτω από το βάρος τού αποτρόπαιου εγκλήματος της πτώχευσης της Ελληνικής κοινωνίας, στο οποίο πρωταγωνίστησε, επί σειρά ετών, (καθ' όλη σχεδόν, τη διάρκεια της “μεταπολίτευσης”), με κομπάρσους τα άλλα κόμματα του καθεστώτος πολιτικού μας συστήματος.
Όμως, ας μην διαφεύγει κανενός μας ότι, το τέρας αυτό είναι εφτάψυχο και αν δεν αποκεφαλισθεί εγκαίρως, ενδέχεται να ζωντανέψει και να συνεχίσει να τρώει τα παιδιά μας και το μέλλον τους, σαν σύγχρονος Μινώταυρος.
Και ας μη διαφεύγει κανενός μας ότι, η φωλιά του τέρατος αυτού, η αγκαλιά μέσα στην οποία “μεγαλουργεί”, είναι ο χώρος της “κομματοκρατίας”, οριζόμενης σαν “η πολιτική νοοτροπία και πρακτική που προτάσσει ΠΆΝΤΟΤΕ το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος”.
Ένας χώρος, μέσα στον οποίο κινούνται (ακόμη και σήμερα, όπως όλοι βλέπουμε) ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ που συνθέτουν το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησής μας, όλα τα χρόνια της “μεταπολίτευσης”.
Με τη σκέψη αυτή, ευρισκόμενοι στην “επόμενη μέρα” των εκλογών, (στη φάση της αποδοχής της Προεδρικής “εντολής σχηματισμού κυβέρνησης” από τα τρία πρώτα κόμματα), παρακολουθούμε μία διελκυστίνδα κομματικών σκοπιμοτήτων που αποπροσανατολίζει την κοινωνία από το πραγματικό της πρόβλημα, που είναι η απαλλαγή της από ένα πολιτικό κατεστημένο με όλα τα χαρακτηριστικά μίας στυγνής Ολιγαρχίας που, το μόνο που κάνει, είναι να λεηλατεί τον εθνικό πλούτο. Μία λεηλασία, που οδήγησε στην αφαίμαξη κάθε οικονομικής ικμάδας της κοινωνίας και, τελικά, στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού χώρου, αυτού της εθνικής Οικονομίας, σε ξένα συμφέροντα και μάλιστα ευθέως αντίστροφα με αυτά της Ελληνικής κοινωνίας (όπως είναι παντού και πάντοτε τα συμφέροντα δανειστή και δανειζόμενου).
Το διακύβευμα των εκλογών αυτών, που μορφοποιήθηκε σαν “απαλλαγή της κοινωνίας από το Μνημόνιο”, ήταν το πρώτο (και υποχρεωτικό) βήμα για τη λύση αυτού του (κυρίως) προβλήματος, δηλαδή της απαλλαγής μας από το καθεστώς πολιτικό σύστημα.
Αυτό το ζητούμενο, εκφράστηκε μέσα από ένα άτυπο “Αντι-Μνημονιακό Μέτωπο” που διαχύθηκε σε όλο το κομματικό φάσμα του πολιτικού συστήματος.
Η Αλήθεια αυτή (αναφορικά με το ποιο ήταν το ζητούμενο των εκλογών), δεν αφήνει καμία αμφιβολία, ούτε και στις πέτρες, πως 450.000 Έλληνες πολίτες δεν έγιναν φασίστες σε ένα μήνα, ούτε 1.300.000 άλλοι (περισσότεροι από τις προηγούμενες εκλογές) έγιναν “Αριστεροί”.
Η οργισμένη κοινωνία αποδοκίμασε, με ότι βρήκε μπροστά της, τη σαπίλα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος που την οδήγησε στη φτώχεια και στην ξεφτίλα, μέσα από την αιχμαλωσία της στα Μνημόνια.
Έχοντας υπ' όψη μας όλα αυτά, παρατηρείται ότι, κατά την εξέλιξη των “εντολών σχηματισμού κυβέρνησης”, ο ΣΥΡΙΖΑ (διά στόματος Τσίπρα και όλων των στελεχών του) δεν (ή κάνει πως δεν) βλέπει αυτή την πραγματικότητα και δείχνει να ερμηνεύει αλλιώς το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών, θεωρώντας ότι η κοινωνία (ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ) στράφηκε προς τα “Αριστερά”.
Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, όπως κάθε παρανόηση της πραγματικότητας.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ (από λανθασμένη εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος) υπερεκτιμήσει την απήχηση που έχει στην κοινωνία, όχι μόνο δεν θα μπορέσει να κεφαλαιοποιήσει τα οφέλη του από τις εκλογές αυτές, αλλά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να χάσει και από την προηγούμενη δύναμή του.
Αυτό, είναι δικός του λογαριασμός και κανένας δεν μπορεί να του υποδείξει τι θα κάνει.
Όταν, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, με το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών, έχει αναχθεί σε πρωταγωνιστή της Αντι-Μνημονιακής θέσης της κοινωνίας, δεν είναι μόνο “δικός του λογαριασμός”, αλλά η στάση του, αφορά όλο τον αντι-Μνημονιακό λαό (το καταγεγραμμένο 68% της κοινωνίας).
Κάθε άστοχη κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ που θα προδίδει δυσκολία ή αμφιταλάντευση στην ανάληψη κυβερνητικών πρωτοβουλιών εκ μέρους του, θα ερμηνευτεί από την κοινωνία (και με τη βοήθεια της προπαγάνδας, που ακόμη υπακούει στο “Μνημονιακό μπλόκ”), σαν απόδειξη ότι η ανατροπή των Μνημονίων είναι αδύνατο να συμβεί και προσφέρεται μόνο για “παραμύθιασμα” ευκολόπιστων.
Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα τη στροφή του κόσμου που χθές ψήφισε αντι-Μνημονιακά, να ψηφίσει, αύριο, τις δυνάμεις που υποστήριξαν την άποψη ότι τα Μνημόνια είναι μονόδρομος.
Αυτό, θα ζωντανέψει τα σημερινά πτώματα του Πα.Σο.Κ και της ΝΔ που σήμερα παραπαίουν, πνέοντας τα λοίσθια...
Βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόμενο, ο συνασπισμός των συνιστωσών τού ΣΥΡΙΖΑ, να μη θέλει (στην πραγματικότητα, έξω από το τί λέγεται) την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών (και μάλιστα σε μία τόσο σκληρή και δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα). Εξ άλλου, πρόσφατα, η Ελληνική κοινωνία είδε πολύ καθαρά το πώς γκρεμίστηκαν “εν μιά νυκτί” τα σοσιαλιστικά ανακλαστικά και ιδεώδη του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος – Πα.Σο.Κ, όταν αυτό βρέθηκε στη θέση του κυβερνήτη.
Είναι πολύ πιθανό, αυτό να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή, για το ΣΥΡΙΖΑ.
Στην περίπτωση αυτή και, μή μπορώντας να αθετήσει φανερά την προεκλογική θέση του περί “κυβερνώσσας Αριστεράς”, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένος να την αθετήσει, δείχνοντας όμως ότι την υποστηρίζει.
Αυτά τα πράγματα δεν είναι άγνωστα στην πολιτική. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι το να γίνεται το ακριβώς αντίθετο με αυτό που λέγεται, είναι η συνήθης πρακτική της κομματοκρατίας, μόνιμο μέλος της οποίας είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και σε αυτό το ενδεχόμενο, θα έχουμε επίσης ,σαν αποτέλεσμα, τη νεκρανάσταση του δικομματικού τέρατος ΝΔ/Πα.Σο.Κ, που θα ξαναστηθεί στα πόδια του, απειλητικότερο από πρίν.
Ήδη ο Σαμαράς άδραξε την ευκαιρία και ύψωσε το λάβαρο της “συσπείρωσης της κεντροδεξιάς” και κήρυξε Μέτωπο αντιμετώπισης της εξόδου της χώρας από την ΕΕ.
Ο Τσίπρας, δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι μπορεί να συσπειρώσει την κεντροαριστερά, κάτω από το λάβαρο της (σκέτης) Αριστεράς.
Ας μη ξεχνούμε την ύπαρξη του “αντίπαλου δέους” (για τη διεκδίκηση του χώρου αυτού) από τη “ΔΗΜ.ΑΡ” του Φώτη Κουβέλη, αλλά και το εναπομείναν και παραπαίον Πα.Σο.Κ. που, είναι βέβαιο ότι θα εκμεταλλευτεί το νέο αυτό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, σαν σωσίβιο. Ήδη, τα δύο αυτά κόμματα δίνουν δείγματα μεγάλης σύγκλισης (αυριανής συνύπαρξης, ίσως) για τη διεκδίκηση του “Κεντρο-Αριστερού” χώρου.
Αλλά, πέραν όλων των παραπάνω υποθέσεων, ας παραδεχτούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από μία πλειάδα εύστοχων χειρισμών, κατορθώνει και συσπειρώνει την Κεντρο/Αριστερά και διπλασιάζει (μέχρι τις επόμενες εκλογές) τα ποσοστά του. Τότε, όντως, θα αποτελεί μία μεγάλη δύναμη.
Δηλαδή, θα έχουμε στη θέση του Πα.Σο.Κ, ένα νέο Πα.Σο.Κ, που θα επιγράφεται ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι δε βέβαιο, ότι στην Κεντρο/Δεξιά, θα έχουμε μία άλλη ΝΔ που θα επιγράφεται “ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ” ή κάπως αλλιώς.
Με άλλα λόγια, θα έχουμε το ίδιο έργο, το χθεσινό και το σημερινό, το ίδιο σενάριο, το ίδιο σκηνικό, με άλλα πρόσωπα.
Δηλαδή, η πρόοδος της Ελληνικής κοινωνίας από τη “νέα μεταπολίτευση” (που ήδη έχει αρχίσει να διαμορφώνει το νέο τοπίο) θα αποτελεί ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ, καθώς η αλλαγή προσώπων και ταμπελών, δεν αποτελεί μεταπολίτευση. Αποτελεί καρικατούρα μεταπολίτευσης.
Η νέα μεταπολίτευση θα αποδειχθεί φάρσα αν δεν απαλλάξει την κοινωνία από το καρκίνωμά της.
Όμως, το Μνημόνιο, μαζί με όλα τα κακά που κομίζει, έφερε και ένα πολύ μεγάλο καλό: “άνοιξε τα μάτια” της Ελληνικής κοινωνίας από το λήθαργο στον οποίο την κρατούσε καθηλωμένη το καθεστώς πολιτικό σύστημα με την “κατανάλωση”, τα δανεικά, το “βόλεμα” και τον “καναπέ” (σαν εργαλείο της ασύστολης προπαγάνδας του).
Οι προχθεσινές εκλογές είναι ιστορικής σημασίας διότι, πέραν όλων των άλλων, καταγράφηκε η αρχή της αφύπνισης του λαού από αυτή τήν καταστροφική ύπνωση.
Από 'δώ και πέρα, είναι πολύ πιο εύκολο να γίνει κατανοητή η Αλήθεια και ο δρόμος που θα πρέπει να ανοίξει η “Νέα Μεταπολίτευση” που ήδη ξεκίνησε, με τα αποτελέσματα των εκλογών αυτών.
Η Αλήθεια αυτή, με τα δεδομένα και ζητούμενα του προβλήματος, που είναι:
· Η ανάγκη της κοινωνίας να απαλλαγεί οριστικά και αμετάκλητα από το ολέθριο σφιχταγγάλιασμα της οικογενειοκρατούμενης (πολιτικής και οικονομικής) Ολιγαρχίας που έχει σφετερισθεί τη Δημοκρατική νομιμότητα και έχει λεηλατήσει ασύστολα (και συνεχίζει να αποψιλώνει τη χώρα από) κάθε πλούτο της, υπάρχοντα και μελλοντικό, αφήνοντάς την φτωχή και μίζερη.
· Η ανάγκη της χώρας για την απεξάρτησή της από την ξένη κηδεμονία που τόσα δεινά έχει φέρει στον τόπο και που πρόσφατα έχει εξελιχθεί σε πλήρη κατοχή, με διορισμένους “γκαουλάϊτερ”, επιτρόπους (που επιτρέπουν ή δεν επιτρέπουν το Α και το Β) και με ένοπλα τμήματα για τη διατήρησή της,
υπαγορεύει:
1ον) την αποκατάσταση της παροπλισμένης Δημοκρατίας μας και
2ον) τη βελτίωση της λειτουργίας της (που θα γίνει με ισχυρό μπόλιασμα της αμεσότητας στην έκφραση και στην υλοποίηση της λαϊκής βούλησης στην καθημερινότητα της κοινωνίας.
Έτσι θα εξασφαλισθεί η Αξιοκρατία, η Ισονομία, η Ισηγορία, η Δικαιοσύνη, η Εμπιστοσύνη στην εθνική ηγεσία.
Ο παροπλισμός των ενδιάμεσων μηχανισμών (κόμματα) από κάθε διαδικασία λήψης κρατικών αποφάσεων, είναι απαραίτητη προϋπόθεση προόδου και μπορεί να ελευθερώσει μεγάλες δημιουργικές δυνάμεις που σήμερα ασφυκτιούν και διαστρέφονται ή χάνονται.
Η κομματοκρατία, οι μηχανισμοί λειτουργίας της και το πολιτικό προσωπικό που την υπηρετεί, πρέπει να εκλείψουν οριστικά και αμετάκλητα από κάθε διαδικασία λήψης και εκτέλεσης των αποφάσεων του κοινωνικού σώματος.
Το ζητούμενο της Ελληνικής “νέας μεταπολίτευσης”, πρέπει να είναι η αναγέννηση μίας υποδειγματικής (για όλο τον κόσμο) Δημοκρατίας που θα ορθώσει το ανάστημά της στον άφρονα “καταναλωτισμό”, που αποτελεί τον προθάλαμο της πλήρους υποδούλωσης του ανθρώπου στο χρήμα και στους παραγωγούς του.
Η Ελλάδα της σημερινής συγκυρίας, κατά ένα περίεργο τρόπο, αποτελεί και πάλι το πεδίο σύγκρουσης των δύο αιώνιων και μεγάλων αντιπάλων δυνάμεων: της Δημοκρατίας και της Ολιγαρχίας, που συνεχίζουν να πολεμούν για μία τελική επικράτηση σε όλη την ανθρώπινη κοινωνία.
Οι προχθεσινές εκλογές, αποτελούν μία πρώτη αψιμαχία αυτής της μεγάλης μάχης.
Ζητούνται πολίτες/οπλίτες αλλά και ηγέτες που θα παρατάξουν τις δημοκρατικές δυνάμεις σε μία νικηφόρα στρατηγική εναντίον της Ολιγαρχίας που απειλεί με την πλήρη επικράτησή της.
Ποιοί θα αναλάβουν αυτή την πρωτοβουλία ;;;
Όποιος το κατορθώσει, θα γράψει ιστορία.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν.
