Σάββατο, 12 Ιανουαρίου 2013
Ανάγκη άμεσων πρωτοβουλιών
για να διακοπεί το κοινωνικό Ολοκαύτωμα
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ετοιμαζόμουν να γράψω ένα
άρθρο για τις «στρατηγικές επιλογές» της Αθήνας, προκειμένου να σχολιάσω
διάφορες, κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνες κουταμάρες, όπως ότι θα μας σώσουν από
την παρούσα κρίση οι Αμερικανοί, το ΔΝΤ ή τα πετρέλαια, όταν το μάτι μου έπεσε
στο άρθρο της εφημερίδας μπροστά μου. Δύο εκατομμύρια διακόσιες χιλιάδες
άνθρωποι, έγραφε, απευθύνθηκαν στη ΜΚΟ Αποστολή της Αρχιεπισκοπής, για να τους
παράσχει ανθρωπιστική βοήθεια. Μα είναι σχεδόν το ένα πέμπτο του ελληνικού
πληθυσμού, σκέφτηκα και αποφάσισα ότι απλά δεν έχει νόημα να συζητάμε εξωτερική
πολιτική, ή την παρωδία της «κάθαρσης», εν μέσω μιας κοινωνίας που δέχεται το
οικονομικό και κοινωνικό ισοδύναμο ενός πολέμου.
Εν έτει 2012, εκατοντάδες
χιλιάδες συμπολίτες μας τρέφονται σε συσσίτια, ενώ άλλοι αναζητούν τροφή στους
σκουπιδοντενεκέδες, στα σάπια και τα πεταμένα των λαϊκών αγορών. ‘Αλλοι
πυκνώνουν καθημερινά τις στρατιές των αστέγων, ανάμεσά τους και πολλοί
πτυχιούχοι ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει χωρίς να ανακοινωθεί
– όσοι δεν έχουν λεφτά διευκολύνονται να πάνε μια ώρα αρχύτερα στον αγύριστο.
Χώρια ο επικίνδυνα μολυσμένος πια, λόγω του κ. Στουρνάρα, αέρας των πόλεων,
χώρια το πρόγραμμα περικοπών των αμυντικών δαπανών, που έπιασε κρίσιμο για την
ασφάλεια της χώρας όριο. ‘Η η επιδημία αυτοκτονιών που τα «μέσα» περνάνε στα
ψιλά, αν τις αναφέρουν καν. Μια μέρα άκουγα το δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ, μετά
άκουσα τον καιρό και μετά τα δελτίο κυκλοφορίας. Ο ρεπόρτερ που ενημέρωνε για
την κίνηση άρχισε εξηγώντας ότι σημειώνεται μποτιλιάρισμα στους δρόμους
περιμετρικά της γέφυρας Χαλκίδας, γιατί κάποιος ανέβηκε εκεί κι απειλούσε να
πέσει. Η είδηση δεν ήταν η απειλή της αυτοκτονίας, αλλά το πρόβλημα που
προκαλούσε στην κίνηση!
Μας «γουρονοποιούν»
Πρέπει βλέπετε όχι μόνο να
ανεχθούμε, αλλά να εξοικειωθούμε και εντέλει να αποδεχθούμε μια κατάσταση που
θα θεωρούσαμε απολύτως απαράδεκτη, μόλις μερικά χρόνια πριν. Πρέπει να «γουρουνοποιηθούμε»
τρόπον τινά οι ίδιοι, προκειμένου να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση. Και αρκετοί
το κάνουμε, π.χ. όταν ισχυριζόμαστε ότι οι πεινασμένοι δίπλα μας ανήκουν σε
«κυκλώματα» ή οι άστεγοι φταίνε που είναι άστεγοι γιατί δεν έκαναν σωστές
επιλογές. Μερικές φορές και επιστήμονες συμμετέχουν όπως οι ειδικοί που βγήκαν
στον Κούλογλου μια μέρα να πούνε την παγκόσμια πρωτοτυπία ότι οι αυτοκτονίες
οφείλονται σε ψυχικά προβλήματα, χωρίς όμως να εξηγούν τι έπαθαν αυτά τα
προβλήματα κι αυξάνονται αλματωδώς, ή οι πνευμονολόγοι που βγαίνουν στις
τηλεοράσεις να ζητήσουν μελέτες, risk assessment τις
λένε, λες και δεν ξέρουν ελληνικά, πόσους θα σκοτώσει δηλαδή ο καπνός του κ.
Στουρνάρα, προτού του ζητήσουν να πάρει πίσω τον φόρο που δηλητηριάζει τον
πληθυσμό. ‘Όταν έβαζε όμως τον φόρο δεν σκέφτηκε να ζητήσει προηγούμενες
μελέτες.
Ερωτώ. Αν κάποια φυσική
καταστροφή είχε στερήσει τμήμα του πληθυσμού από τροφή, δεν θα οργανώναμε με
όλα τα μέσα μια αερογέφυρα να τους μεταφέρει τρόφιμα να φάνε; Αν μια πόλη
επλήττετο από σεισμούς, δεν θα στέλναμε σκηνές και πρόχειρα παραπήγματα να
στεγάσουν τους αστέγους; Αν υπήρχε ένα σοβαρό πρόβλημα δημόσιας υγείας ή
εθνικής ασφάλειας δεν θα το αντιμετώπιζαν η κυβέρνηση και το κράτος; Αν τα είχε
προκαλέσει μια φυσική καταστροφή αυτά, η κυβέρνηση θα θεωρούσε αυτονόητη
υποχρέωση να παρέμβει. Τώρα, που τα προκαλεί η ίδια με την πολιτική της, τι
κάνει; Απολύτως τίποτα! Πόσες συσκέψεις έγιναν στο Μαξίμου και τα διάφορα
Υπουργεία για την αντιμετώπιση της ΠΕΙΝΑΣ στην Ελλάδα του 21ου
αιώνα; Καμία!
Σπουδαίο και αξιέπαινο έργο
παρέχει η Εκκλησία της Ελλάδας ‘Ισως βέβαια θα έπρεπε, χωρίς να το θίξει κατ’
ελάχιστο, να εξετάσει καλύτερα τους συνεργαζόμενους με αυτή φορείς και
νομίζουμε ότι μπορεί να το επιτελέσει και με άλλη σύνθεση. Γιατί είναι μνημείο
θράσους και κυνισμού, προσβολή και στους αναξιοπαθούντες, να υποστηρίζει κάποιος
με νύχια και με δόντια μια πολιτική και μετά να συνδράμει δήθεν τα θύματα αυτής
της πολιτικής. Πέραν όμως της Εκκλησίας υπάρχει μια έκρηξη κοινωνικών δομών,
ιατρείων, δομών αλληλεγγύης κλπ., που συνιστούν ίσως τη μόνη ελπίδα φωτός για
μια κοινωνική αναγέννηση.
‘Όλα αυτά όμως δεν επαρκούν.
Η μέριμνα για τους πεινασμένους, τους άστεγους, τους ανήμπορος και άρρωστους,
την εθνική άμυνα, δεν μπορεί να είναι φροντίδα των φιλάνθρωπων. Οφείλει να
είναι η πρώτη μέριμνα του κράτους και της κυβέρνησης. Και μιας και περάσαμε,
υπό τον κ. Σαμαρά, από τους καιρούς του «σοσιαλιστικού» σε αυτούς του
«νεοεθνικόφρονος» Μνημονίου, έθνος δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα προς χρήσιν
δημαγωγών, αλλά ένας λαός και η προοπτική του!
Στοιχειώδης πατριωτισμός,
αίσθηση καθήκοντος, αλλά και το Σύνταγμα της χώρας επιβάλλουν στην κυβέρνηση να
κινηθεί άμεσα για την εξασφάλιση των στοιχειωδών αναγκών προς το ζην. Για να
έχει κάθε άνθρωπος δικαίωμα σε ένα πιάτο φαί, ένα μέρος να κοιμηθεί χωρίς να
ξεπαγιάζει, περίθαλψη για να επιβιώσει. Αν δεν μπορούν οι πολιτικοί μας, η
κυβέρνηση, το κράτος να τα εξασφαλίσουν αυτά, τότε απλά δεν έχουν λόγο ύπαρξης,
ας πάνε στα σπίτια τους, ή, ακόμα χρησιμότερο, ας κάνουν χαρακίρι.
Ανάγκη άμεσης πρωτοβουλίας
για την πείνα
Προφανώς, τα συμβαίνοντα
αποδεικνύουν πέραν λογικής αμφιβολίας, ότι οι μνημονιακές πολιτικές οδηγούν
στην καταστροφή του ελληνικού λαού. Αλλά εμείς, για τις ανάγκες αυτού του
άρθρου, δεν θα επιμείνουμε εκεί. Ας ακολουθήσει η κυβέρνηση την πολιτική που
θεωρεί ορθή. Το ότι κάνει αυτή την επιλογή δεν τη στερεί όμως βέβαια από την
υποχρέωση να φροντίσει κατά προτεραιότητα για την κάλυψη των πιο στοιχειωδών
αναγκών του πληθυσμού, για να μη τεθεί δηλαδή σε κίνδυνο η επιβίωσή του και η
δημόσια υγεία. Αντί να νομοθετεί την κατά απόλυτη προτεραιότητα διοχέτευση
πόρων στους δανειστές οφείλει να καταγράψει την κοινωνική κατάσταση της χώρας
και τις εξαιρετικά ζωτικές ανάγκες της και να νομοθετήσει την εξυπηρέτησή τους
πριν από την ικανοποίηση των πιστωτών και του χρέους.
Θα μας πει ίσως ότι δεν
συμφωνούν οι Πιστωτές, η Μέρκελ, το ΔΝΤ και δεν ξέρω ποιος άλλος. Για να το πει
όμως αυτό, θα πρέπει προηγουμένως να τα ζητήσει η Ελλάδα και να τα αρνηθούν. Δεν
νομίζουμε πολιτικά καθόλου εύκολο για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την ΕΕ να
αναλάβουν την ευθύνη καταδίκης του ελληνικού πληθυσμού στην πείνα. Στην
πραγματικότητα, και αυτό αφορά το σύνολο των ευθυνών για την ελληνική κοινωνική
καταστροφή, η Ευρώπη οχυρώνεται πίσω από το γεγονός ότι οι ελληνικές
κυβερνήσεις όχι μόνο δεν ζητάνε τίποτα, αλλά και εκφράζουν δημοσίως την
ευαρέσκειά τους. Πεθαίνουν άνθρωποι στην Ελλάδα εξαιτίας της πολιτικής που της
επιβλήθηκε και εκείνοι που την επέβαλαν ισχυρίζονται, στις συνθήκες αυτές, ότι
κάνουν θυσίες για να σώσουν τη χώρα!
Το ζήτημα οφείλει επίσης να
μεταφερθεί και σε όλα τα ευρωπαϊκά και διεθνή όργανα (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο,
Συμβούλιο της Ευρώπης, αρμόδιες επιτροπές του ΟΗΕ, διεθνείς ανθρωπιστικές
οργανώσεις κλπ.), να οργανωθεί μια μεγάλη διεθνής καμπάνια. Τι ακριβώς κάνουν
οι ‘Ελληνες ευρωβουλευτές, εκτός από το να πλουτίζουν, εξαργυρώνοντας τη σιωπή
τους;
Αυτά πρέπει να κάνει η
κυβέρνηση. Αν δεν τα κάνει, το βάρος να πιεσθεί προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά
και να διεθνοποιηθεί το πρόβλημα, πέφτει σε όλους τους κοινωνικούς και
επιστημονικούς φορείς της χώρας και στην αντιπολίτευση, ιδίως την αξιωματική,
που θα ήταν ίσως χρήσιμο να συμπήξουν μια «συμμαχία» για να έχει κάθε άνθρωπος
τα στοιχειώδη προς το ζην.
Από την Ελλάδα, που
αντιμετωπίζει το οξύτερο πρόβλημα, πρέπει να αρχίσει η έμπρακτη αντίσταση στην
αρχή της κατά προτεραιότητα εξυπηρέτησης των τραπεζών. Είναι βέβαιο ότι, αν
εμείς την αρχίσουμε, με τα σωστά επιχειρήματα, θα βρούμε τώρα ευήκοον ους σε
όλη την Ευρώπη. Αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Επίκαιρα, 10.1.2013
