Πέμπτη, 10 Ιανουαρίου 2013
Οι επιδιώξεις της τρόικας:
Υποταγή των δικαστών, κατάργηση του δικαίου
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Από την αρχή της κρίσης
υπογραμμίσαμε ότι το σύστημα «μνημόνιο-δανειακές» δεν συνιστά απλό πρόγραμμα
νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης, αλλά προσπάθεια κατάλυσης κράτους και
δημοκρατίας, με προφανείς κινδύνους για το έθνος, τον ελληνικό λαό. Δεν
εννοούμε αναγκαστικά πλήρη κατάλυση, αλλά καταστροφή του μέρους της κρατικής
λειτουργίας που εξυπηρετεί λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική
προστασία. Αυτό μπορεί να γίνει και με την «αεροπειρατεία» του κράτους από τις
«αγορές».
Σε δύο άρθρα («Επίκαιρα»,
22.11 και 29.11) υποστηρίξαμε ότι το Μνημόνιο 3 ολοκληρώνει την επιβολή ιδιότυπης
«οικονομικής» και «κοινοβουλευτικής» δικτατορίας (υπενθυμίζουμε και το
προηγούμενο της «Οικουμενικής» του 1926, που κατέληξε στη δικτατορία Πάγκαλου).
Υποστηρίξαμε ότι η μετάβαση από τον νεοφιλελεύθερο στον «καπιταλισμό της
καταστροφής» προϋποθέτει/συνεπάγεται σταδιακή μεταβολή του πολιτεύματος,
προσαρμογή του στον αναδυόμενο ολοκληρωτισμό.
Με χαρά μας διαπιστώσαμε,
στον μήνα που μεσολάβησε, ότι αυτές οι ιδέες μπαίνουν τώρα εύκολα στον πολιτικό
και τον λόγο των διανοουμένων, αντανακλώντας ίσως τη ζωτική ανάγκη να
καταλάβουμε τι συμβαίνει και να το αντιμετωπίσουμε. Για τη μετάβαση από τον
νεοφιλελεύθερο στον «καπιταλισμό της καταστροφής» μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας στην
Ισπανία, υπογραμμίζοντας επίσης τον διαρκή, «κατ’ εξαίρεση», «έκτακτο»
χαρακτήρα της νομοθετικής διαδικασίας. Για «ιδιότυπη κοινοβουλευτική
δικτατορία» έκανε λόγο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, μιλώντας στη Συνδιάσκεψη του
ΣΥΡΙΖΑ, ορίζοντάς την ως «δικτατορία των αγορών και του ευρώ». Για «σταδιακή
μεταβολή του πολιτεύματος» μίλησε ο συνταγματολόγος Κωνσταντίνος Χρυσόγονος
(«Δρόμος της Αριστεράς»), για «διακοσμητική δημοκρατία» ο Κωνσταντίνος
Τσουκαλάς («Εφημερίδα Συντακτών»).
Ποιος είναι ο αποικιοκράτης;
Πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε
ότι είμαστε ακόμα μακριά από μια επαρκή κατανόηση, απόδειξη και ορισμό της
λειτουργίας της νέας «αποικιοκρατίας του χρέους», των τρόπων που ασκείται και
προωθείται και, ιδίως, του υποκειμένου της, του ασκούντος την εξουσία. Ποιος
είναι ο αποικιοκράτης; Η Γερμανία, η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, οι «αγορές» και τι
ακριβώς είναι αυτές;
Εκτιμάμε ότι ο τελικός
«αποικιοκράτης» είναι η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» (σε είδος παγκόσμιας
γεωπολιτικής συμμαχίας με το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα) –
τούτο όμως μένει να αποδειχθεί. Η «Αυτοκρατορία» εκπροσωπείται μεν με σχετική
καθαρότητα από θεσμούς όπως η ΕΚΤ (σε περιφερειακό επίπεδο), το ΔΝΤ (σε
παγκόσμιο), το δίκτυο κεντρικών τραπεζών (ευρωπαϊκό και παγκόσμιο) και άλλους, αλλά δεν διαθέτει ακόμα αρκετή
νομιμοποίηση/ισχύ για να ασκήσει μόνη εξουσία. Χρειάζεται τη διαμεσολάβηση της
Γερμανίας και της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.
Πρόκειται για συμμαχία «τύπου
Φάουστ» των ανώτερων τάξεων ιδίως της Γερμανίας με τις «αγορές». Με κριτήριο
την όλη ιστορική εμπειρία και τον χαρακτήρα της γερμανικής οικονομίας και
πολιτικής, πιθανολογούμε ότι δεν θα οδηγήσει σε κάποιο «Τέταρτο Ράιχ», αλλά σε
ήττα του Βερολίνου, αφού «φορτωθεί» όμως προηγουμένως όλο το πολιτικό κόστος
της κατεδάφισης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και των ευρωπαϊκών εθνών. Οι
Γερμανοί θέλουν παράλληλα να ξεφύγουν από τις «υποχρεώσεις της ενοχής» τους για
το ναζισμό, το μόνο όμως που καταφέρνουν, με τον τρόπο που επέλεξαν να
ικανοποιήσουν τις κυριαρχικές τους τάσεις, είναι να ξαναγίνουν οι «κακοί της
Ευρώπης».
Ελλάδα – στην πρωτοπορεία του
νέου ολοκληρωτισμού
Η τρόικα – ή όσοι τη
διευθύνουν, χρησιμοποιώντας τον αυτοματισμό του νεοφιλελεύθερου «αλγόριθμου» -
μοιάζει έχουσα σαφή συνείδηση του τι πράττει. Καταργεί όχι μόνο βασικές
λειτουργίες του ελληνικού κράτους, αλλά θέλει να καταστρέψει και στο μυαλό των υπηκόων
την ιδέα ότι μπορεί να έχουν ένα κράτος και να το διοικούν δια των εκπροσώπων
τους. ‘Ότι δεν έχουμε, ως άτομα, λαός, κοινωνία, έθνος καμιά άλλη δυνατότητα
από το να υποταγούμε στη μοίρα μας, κυττάζοντας ο καθένας «την πάρτη μας» και
μετατρεπόμενοι, στο σύνολό μας, σε ανταγωνιστικούς μεταξύ τους εθελόδουλους.
Μέχρι τώρα το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό.
Η ελληνική εκτελεστική και
νομοθετική εξουσία έχουν μετατραπεί ήδη σε ανοιχτά και πειθήνια όργανα της
«δικτατορίας των αγορών», δικαιολογούμενες με την επίκληση «εξαιρετικών
συνθηκών» και της «επόμενης δόσης», δηλαδή του «κινδύνου χρεωκοπίας και εξόδου
από το ευρώ». (Στην πραγματικότητα, έχουμε ήδη χρεωκοπήσει από τον Μάιο 2010,
χωρίς όμως τις προστασίες όσων κηρύσσουν πτώχευση. Ενώ πολιτικά γίναμε μέλος β’
κατηγορίας της ΕΕ και της ευρωζώνης, δηλαδή μισοφύγαμε μόνοι μας, χωρίς να το
δηλώνουμε και να το καταλαβαίνουμε, από την ΕΕ στην οποία είμαστε μέλη προ του
2010, ιδρύοντας τη β’ κατηγορία και συμβάλλοντας στον μετασχηματισμό επί το
ολοκληρωτικότερο της ΕΕ).
Από τις μεγαλύτερες
φυσιογνωμίες στην ιστορία της φιλοσοφίας του Δικαίου, ο Καρλ Σμιτ, επικεφαλής
των ναζί νομικών της χιτλερικής Γερμανίας, επισημαίνει στο έργο του, με ιδιοφυή
τρόπο, τη σημασία της «εξαίρεσης», φτάνοντας στο σημείο να ορίσει τον πραγματικό
κάτοχο της εξουσίας, τον Δικτάτορα, ως
τον αποφασίζοντα κατ’ εξαίρεση (1). Υπό την Δαμόκλειο Σπάθη της δόσης, της
χρεωκοπίας, της εξόδου από το ευρώ, με διαδικασίες κατεπείγουσες και ελάχιστα
νόμιμες, κατεδαφίζεται τώρα υπό την επίβλεψη της τρόικα το κράτος δικαίου στην
Ελλάδα και ανατρέπονται τύπος και ουσία του Συντάγματός μας, χωρίς καμμία
αναθεωρητική Βουλή και καμία συζήτηση!
Στο στόχαστρο δίκαιο και
δικαστική εξουσία
Η υποταγή της δικαστικής
εξουσίας είναι, πολύ φυσιολογικά, ο επόμενος στόχος της τρόικας, μαζί όμως και
η καταστροφή της έννοιας του δικαίου.
Στο κόσμο που ανατέλλει,
τίποτα δεν πρέπει να έχει τη δύναμη να ορθωθεί στη Βασιλεία του Χρήματος. Το
τρίπτυχο της Γαλλικής Επανάστασης «ελευθερία-ισότητα-αδελφωσύνη» πρέπει να
καταπέσει – καταπίπτει όχι δια της ρητής αναιρέσεώς του, αλλά της πρακτικής
αχρηστεύσεώς του.
Αυτό εξηγεί γιατί η τρόικα
πίεσε τον κ. Στουρνάρα, αν και είχε άλλη λύση, να εκδώσει την πρωτοφανή
εγκύκλιο που κήρυσσε μη εφαρμοστέα τη δικαστική απόφαση για το «χαράτσι». Ο κ.
Στουρνάρας, εκ της θέσεώς του (Υπουργοί Οικονομικών και Κεντρικοί Τραπεζίτες
είναι ανθύπατοι στις αποικίες χρέους) και της διανοητικής του συγκρότησης,
ανήκει σε αυτούς που ευκολότερα μπορούν να εκδώσουν τέτοιες διαταγές και
ολιγότερο καταλαβαίνουν την πραγματική σημασία τους.
Οι υπήκοοι πρέπει να
καταλάβουν ότι ούτε τα δικαστήρια μπορούν να τους προστατεύσουν. Οι δικαστές
ότι ασκούν την εξουσία τους μόνον δικάζοντας σύμφωνα με τις επιταγές του
Χρήματος. Η κορυφή της ελληνικής δικαιοσύνης καλείται, από την τρόικα και την
κυβέρνηση, να «πειθαρχήσει» το σώμα, παίζοντας ξανά τον ρόλο που έπαιξε στις 21
Απριλίου 1967, νομιμοποιώντας τη χούντα των συνταγματαρχών (και πρακτόρων της CIA). (2)
Η συνθήκη του Μάαστριχτ
οδήγησε εμμέσως πλην σαφώς στην αντικατάσταση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας
από την αρχή της απόδοσης του χρήματος. Αλλά δεν προέβλεψε μηχανισμούς
επιβολής. Αυτοί οι μηχανισμοί οικοδομούνται τώρα στην Ελλάδα, με χρήση όχι τόσο
των ευρωπαϊκών θεσμών, όσο του χρέους. Γι’ αυτό και η κριτική μας στην
ευρωπαϊκή οικοδόμηση δεν συνεπάγεται αναγκαστικά, όπως κάποιος θα μπορούσε να
σκεφτεί, υιοθέτηση της εξόδου από το ευρώ, ως κεντρικής πολιτικής διεκδίκησης.
Σημειώσεις
1. Σε δύο μελέτες του
γράφοντος για το σχέδιο Ανάν («Η αρπαγή της Κύπρου» και «Η Κύπρος σε παγίδα»,
εκδ. Λιβάνη), επιμείναμε κυρίως στον ρόλο σειράς οργάνων που εισήγαγε το
σχέδιο, υποκαθιστώντας την κανονική εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική
εξουσία στο υπό ίδρυση κράτος. Θα λειτουργούσαν βέβαια «κατ’ εξαίρεση», μόνο
όταν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι θα διαφωνούσαν. Επί της (εξαιρετικά πιθανής) διαφωνίας τους
όμως, θα σχηματιζόταν η πλειοψηφία στα ad hoc όργανα από πρόσωπα διορισμένα από τον ΓΓ του ΟΗΕ, τα
οποία, πάλι επί διαφωνίας, θα εξέλεγαν τους διαδόχους τους! Αυτοί εκπροσωπούσαν
τον αληθινό «Δικτάτορα». Στο κυπριακό, ο ΓΓ θα διόριζε πρόσωπα της εμπιστοσύνης
ΗΠΑ-Βρετανίας. Το σχέδιο Ανάν ήταν ένα καφκικό, περίπλοκο, πλήρες σύστημα
οικειοθελούς επαναφοράς της νήσου υπό τον αποικιακό ζυγό ΗΠΑ, Βρετανίας και
Ισραήλ (το τελευταίο, μέσω της επιρροής του σε Ουάσιγκτων και Λονδίνο).
2. Προ ετών, η Monde επεσήμανε
το “παράδοξο”, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, δικαστές και διπλωμάτες, παραδοσιακά
«καθεστωτικά» στηρίγματα, να πρωταγωνιστούν σε κινητοποιήσεις, ακόμα και
δημιουργία άτυπων, μυστικών αντιπολιτευτικών συσπειρώσεων, ιδίως εναντίον του
νατοϊκού προσανατολισμού της Γαλλίας. Το «παράδοξο» αντανακλά την αίσθηση
τμήματος αυτών των στρωμάτων ότι το κράτος, ως εθνική και δημοκρατική
πραγμάτωση, δέχεται επίθεση από τις αγορές και την «αυτοκρατορία».
Επίκαιρα, 3 Ιανουαρίου 2012
konstantakopoulos.blogspot.com
