Πρώτο, η πρώτη πράξη του γνωστού και χιλιοπαιγμένου πια θεατρικού έργου της κυβέρνησης και των μέσων ενημέρωσης για το «θρίαμβο» και τη «σωτηρία» της Ελλάδας άρχισε ήδη να παίζεται, για ν' ακολουθήσει σε λίγο η επίσης πια γνωστή δεύτερη φάση: της κατάρρευσης και της χρεοκοπίας. Κι αυτή είναι και βέβαιη και σύντομη. Το ελληνικό χρέος, μετά το PSI, βρίσκεται κοντά στο 140% του ΑΕΠ, που ασφαλώς και δεν είναι βιώσιμο, ειδικά σε μια χώρα παγιδευμένη επί μακρόν στην περιδίνηση της ύφεσης και του δημοσιονομικού φαύλου κύκλου. Ήδη αυτό επιβεβαιώνεται κι από την «γκρίζα αγορά», στην οποία έχουν αρχίσει άτυπες δοσοληψίες στα νέα ομόλογα που θα εκδώσει η Ελλάδα για τους ιδιώτες επενδυτές, όπου η τιμή αγοράς είναι 17-28 λεπτά σε σχέση με ονομαστική αξία 1 ευρώ ενώ τα επιτόκια κινούνται σε ύψος 17-21%, δηλαδή μεγαλύτερο ακόμα κι από τα παλιά ελληνικά ομόλογα – σκουπίδια.
Δεύτερο, τα νέα ομόλογα που παραχωρεί στους ιδιώτες δανειστές η Ελλάδα υπόκεινται στον αγγλικό νόμο, ενώ τα ομόλογα που αντικαταστάθηκαν ανήκαν στη δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλλει εθνικούς διακανονισμούς στο τροποποιημένο χρέος - και ειδικότερα στην περίπτωση που αποχωρήσει από την Ευρωζώνη – και, εφόσον οι περιστάσεις επιβάλουν να νομοθετήσει για την μετατροπή του χρέους από ευρώ σε εθνικό νόμισμα, θα βρεθεί μπροστά σε τεράστιες νομικές αντιστάσεις.
Τρίτο, η Ελλάδα όχι μόνο επιβαρύνεται με 20 δις χρέος παραπάνω, δηλαδή για το δάνειο των 130δις της νέας δανειακής σύμβασης έναντι των 110 δις του «κουρέματος» του PSI αλλά και με βαρύτερους όρους, αφού το συνολικό νέο χρέος των 130 δις ευρώ κατευθύνεται όχι στις κατεπείγουσες ανάγκες για την αναζωογόνηση της οικονομίας και της απασχόλησης, αλλά για την εξόφληση των δανειστών: 30 δις € άμεση πληρωμή τοις μετρητοίς, 30 δις € «επανακεφαλαιοποίηση», δηλαδή μόνο και μόνο για να μείνουν ιδιωτικές οι τράπεζες συν το χρέος με τα νέα ομόλογα, που μπορεί να προσεγγίσει ακόμα και τα 100 δις €.. Με την απόφαση μάλιστα της Ευρωζώνης, μετά από πρόταση των Γερμανών, νομικά πλέον η εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας έχει προτεραιότητα σε σχέση με τις κοινωνικές και οικονομικές της ανάγκες.
Τέταρτο, η σύνθεση του ελληνικού χρέους με το PSI και τη δεύτερη δανειακή σύμβαση αλλάζει πλήρως. Η μείωση του χρέους προς τους ιδιώτες συνδέεται με μια αντίστοιχη κι ακόμη μεγαλύτερη αύξηση του χρέους προς κρατικούς πιστωτές. . Μια Ελλάδα εξαρτώμενη από τις τοκογλυφικές αγορές μετατρέπεται σε μια Ελλάδα εξαρτώμενη από κρατικούς τοκογλύφους. Οι οικονομικές εξαρτήσεις και δεσμεύσεις συμπληρώνονται τώρα από ανοικτές πολιτικές εξαρτήσεις. Η Ελλάδα ως χρεώστρια, τώρα θα βρεθεί σε αντίθεση με τους πιστωτές κράτη μέλη της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Θα υφίσταται τη διαρκή δημαγωγία ότι οι Γερμανοί, Φιλανδοί, Oλλανδοί φορολογούμενοι πληρώνουν για τους τεμπέληδες Έλληνες και θα βρεθεί σε ακόμη πιο δεινή θέση απομόνωσης, στοχοποίησης, «μαύρου πρόβατου» για την κρίση σε άλλες χώρες.
Πέμπτο, τα ασφαλιστικά ταμεία – κι εκείνα που εθελοντικά δέχθηκαν κι εκείνα που αντιστάθηκαν αλλά τους επιβάλλεται το κούρεμα μέσα από τις συλλογικές ρήτρες – βγαίνουν ετοιμοθάνατα, σε συνέχεια της «περιπέτειας» των δομημένων ομολόγων αλλά και δεδομένης της μεγάλης ανεργίας που καταβαραθρώνει σήμερα τους πόρους τους. Είναι ωμή πρόκληση για τους έλληνες εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους να μην έχει προβλεφθεί μια ειδική ρύθμιση για τα ασφαλιστικά ταμεία και την ίδια στιγμή να εξαιρείται πλήρως από το «κούρεμα», η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι κρατικές ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες.
Έκτο, η λύση του PSI δεν αποτελεί κρίκο σε μια διαδικασία ανακούφισης και ελάφρυνσης των βαρών στην οικονομία και την κοινωνία. Αντίθετα αποτελεί κρίκο σε μια αλυσίδα νέων βαρών, νέων πληγμάτων, νέων περιορισμών όπως έχει γίνει σαφές από τους όρους της δεύτερης δανειακής σύμβασης για τον κατώτατο μισθό, το επίδομα ανεργίας, τις απολύσεις, τις επικουρικές συντάξεις που προστίθενται στους ασφυκτικούς όρους του πρώτου μνημονίου. Αν η Ελλάδα με την πρώτη δανειακή σύμβαση οδηγήθηκε σε αποδιάρθρωση της οικονομίας και πολιορκία της κοινωνίας, με τη δεύτερη δανειακή σύμβαση που προστίθεται στην πρώτη, οδηγείται στην πλήρη διάλυση της οικονομίας και σε εκβαρβαρισμό της κοινωνίας. Σε παρατεταμένη ύφεση και σίγουρη χρεοκοπία.
Έβδομο, η αρνητική αυτή εξέλιξη αποτελεί και τη χαριστική βολή σε διάφορες επιλογές διόρθωσης ή μεταρρύθμισης του προβλήματος του χρέους εντός των κριτηρίων της Ευρωζώνης, επιλογές που προβάλλονται ακόμα και τώρα και από τμήματα της αριστεράς. Διάφορες προτάσεις και θέσεις, όπως η «διαγραφή μέρους του χρέους», «η αναβολή των πληρωμών», η «επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης», «η μείωση των επιτοκίων» ενσωματώνονται στο σχέδιο του ιδίου του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, όπως άλλωστε δείχνει το PSI και το δεύτερο δάνειο, σ' ένα πλαίσιο επιδείνωσης του προβλήματος, παράτασης του μαρτυρίου, έντασης του αδιεξόδου. Εδώ που βρισκόμαστε σήμερα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την πλήρη ρήξη με την Ευρωζώνη.
Όγδοο, κάθε ευρώ που εκταμιεύουμε από το νέο δάνειο κάνει τα πράγματα πιο βαριά και πιο δύσκολα για μια οριστική λύση του προβλήματος σε όφελος του λαού. Η παύση πληρωμών καθίσταται – νομικά και πολιτικά - πιο δύσκολη, με περισσότερες περιπλοκές και εμπόδια, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του δανείου πια δεν ανήκει στην εθνική δικαιοδοσία, προέρχεται από κράτη και διακρατικούς οργανισμούς, συνδέεται με ένα πεδίο ευεπίφορο σε λαϊκιστική δημαγωγία και ανθελληνισμό. Όμως η παύση πληρωμών αναδεικνύεται, μαζί με την – αναπόφευκτη πια - πλήρη σύγκρουση με την ευρωζώνη, στο γόρδιο δεσμό για μια Ελλάδα που θα βρει τη δύναμη ν' αγωνιστεί για να μπει στο δρόμο της ανάπτυξης και της απασχόλησης. Όσο πιο αργά συμβεί τόσο χειρότερα. Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα.
Αθήνα, 9/3/2012
τάδε έφη Αλαβάνος, γνωστός εμιγκρές "αριστερός", με τη μισή Πελοπόννησο δική του...!