Εικόνες ταχείας "αφρικανοποίησης" της Ελλάδας, αλλά και των άλλων χωρών του ευρωμεσογειακού Νότου, καταγράφουν οι εκθέσεις της Κομισιόν και του ΟΟΣΑ. Όσο κι αν παραξενεύει, οι στατιστικές υπηρεσίες των διεθνών οργανισμών διαπιστώνουν τα δεινά που προκαλεί η πολιτική των προϊσταμένων τους.
Άνεργοι οικογενειάρχες, άστεγοι πρώην μεσαίοι, μορφωμένοι με θρυμματισμένο βιοτικό επίπεδο, νέοι που ψάχνουν ελπίδα στην ξενιτιά, απόκληροι συνταξιούχοι, ανήμποροι γέροι χωρίς φάρμακα, όλοι αυτοί συγκροτούν το πλήθος της απόγνωσης. Δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι, είναι η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας! Πολλοί απ' αυτούς κατανίκησαν τον φόβο, έκαναν ένα βήμα μπροστά, αναγνώρισαν την ελπίδα στη δυνατότητα ανατροπής που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν εξαφανίστηκαν μετά τις εκλογές. Υπάρχουν και ο αριθμός τους μεγαλώνει μαζί με την απόγνωση και την οργή.
Τι να προσδοκούν από μια κυβέρνηση που συμπεριφέρεται σαν να μην έγιναν εκλογές; Που τοποθετεί υπουργό Οικονομίας τον φανατικό υπέρμαχο του Μνημονίου; Αυτόν που θεωρούσε ότι η ύφεση δεν φέρνει κοινωνική καταστροφή, αλλά... ευκαιρίες για ανάπτυξη;
Τι να προσδοκά η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, οι επτά στους δέκα, από μια κυβέρνηση που την επομένη των εκλογών με ανακούφιση ξέχασε όσα αναγκάστηκε να ψελλίσει προεκλογικά περί αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου; Τι να προσδοκά ο νεόπτωχος από μια κυβέρνηση που είναι προγραμματισμένη να τον φορολογήσει άγρια την ίδια ώρα που παρέχει φορο-ασυλία στους ευπόρους και σκανδαλώδη προνόμια στους πλουσίους;
Οι Έλληνες μπορούν να παρηγορούνται ότι δεν είναι μόνοι. Ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος βουλιάζει στη χρεωκοπία. Αυτή η παρηγοριά όμως δεν αποτρέπει το μοιραίο. Χρειάζεται η συνείδηση του κοινωνικά συνανήκειν και της κοινής παρέμβασης ώστε η απόγνωση να μετατραπεί σε δύναμη κοινωνικής αντίστασης και πολιτικής ανατροπής. Όπως η κρίση διαλύει τα εθνικά σύνορα, ακόμη κι αν αναζωπυρώνει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά, έτσι και οι λαοί αναγκάζονται να μη λογαριάζουν τις "ιδιομορφίες" που τους απομονώνουν και να αναζητούν κοινό βηματισμό. Οι χθεσινές εικόνες στην Ισπανία, όπου οι πολίτες υπερασπίζονται το δικαίωμα των αστέγων στην κατοικία, θα μπορούσαν να είναι σκηνές από την Αθήνα, τη Λισσαβώνα ή το Δουβλίνο.
Η σύνοδος κορυφής σήμερα δεν θα αλλάξει την πορεία της καταστροφής. Οι κοινωνίες όμως θα είναι παρούσες και θα διαμηνύουν την εναλλακτική δυνατότητα, που τόσο ανάγλυφα υπενθύμισε στους ισχυρούς, τους φόβισε και τους φοβίζει, ο ελληνικός λαόςΗ απόγνωση και η δύναμη του 70%
Εικόνες ταχείας "αφρικανοποίησης" της Ελλάδας, αλλά και των άλλων χωρών του ευρωμεσογειακού Νότου, καταγράφουν οι εκθέσεις της Κομισιόν και του ΟΟΣΑ. Όσο κι αν παραξενεύει, οι στατιστικές υπηρεσίες των διεθνών οργανισμών διαπιστώνουν τα δεινά που προκαλεί η πολιτική των προϊσταμένων τους.
Άνεργοι οικογενειάρχες, άστεγοι πρώην μεσαίοι, μορφωμένοι με θρυμματισμένο βιοτικό επίπεδο, νέοι που ψάχνουν ελπίδα στην ξενιτιά, απόκληροι συνταξιούχοι, ανήμποροι γέροι χωρίς φάρμακα, όλοι αυτοί συγκροτούν το πλήθος της απόγνωσης. Δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι, είναι η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας! Πολλοί απ' αυτούς κατανίκησαν τον φόβο, έκαναν ένα βήμα μπροστά, αναγνώρισαν την ελπίδα στη δυνατότητα ανατροπής που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν εξαφανίστηκαν μετά τις εκλογές. Υπάρχουν και ο αριθμός τους μεγαλώνει μαζί με την απόγνωση και την οργή.
Τι να προσδοκούν από μια κυβέρνηση που συμπεριφέρεται σαν να μην έγιναν εκλογές; Που τοποθετεί υπουργό Οικονομίας τον φανατικό υπέρμαχο του Μνημονίου; Αυτόν που θεωρούσε ότι η ύφεση δεν φέρνει κοινωνική καταστροφή, αλλά... ευκαιρίες για ανάπτυξη;
Τι να προσδοκά η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, οι επτά στους δέκα, από μια κυβέρνηση που την επομένη των εκλογών με ανακούφιση ξέχασε όσα αναγκάστηκε να ψελλίσει προεκλογικά περί αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου; Τι να προσδοκά ο νεόπτωχος από μια κυβέρνηση που είναι προγραμματισμένη να τον φορολογήσει άγρια την ίδια ώρα που παρέχει φορο-ασυλία στους ευπόρους και σκανδαλώδη προνόμια στους πλουσίους;
Οι Έλληνες μπορούν να παρηγορούνται ότι δεν είναι μόνοι. Ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος βουλιάζει στη χρεωκοπία. Αυτή η παρηγοριά όμως δεν αποτρέπει το μοιραίο. Χρειάζεται η συνείδηση του κοινωνικά συνανήκειν και της κοινής παρέμβασης ώστε η απόγνωση να μετατραπεί σε δύναμη κοινωνικής αντίστασης και πολιτικής ανατροπής. Όπως η κρίση διαλύει τα εθνικά σύνορα, ακόμη κι αν αναζωπυρώνει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά, έτσι και οι λαοί αναγκάζονται να μη λογαριάζουν τις "ιδιομορφίες" που τους απομονώνουν και να αναζητούν κοινό βηματισμό. Οι χθεσινές εικόνες στην Ισπανία, όπου οι πολίτες υπερασπίζονται το δικαίωμα των αστέγων στην κατοικία, θα μπορούσαν να είναι σκηνές από την Αθήνα, τη Λισσαβώνα ή το Δουβλίνο.
Η σύνοδος κορυφής σήμερα δεν θα αλλάξει την πορεία της καταστροφής. Οι κοινωνίες όμως θα είναι παρούσες και θα διαμηνύουν την εναλλακτική δυνατότητα, που τόσο ανάγλυφα υπενθύμισε στους ισχυρούς, τους φόβισε και τους φοβίζει, ο ελληνικός λαός
